Refik Anadol “bir medya sanatçısı olduğunu” söylüyor. Pigmentleri veriler (data). “Yapay zekânın yardımcı olduğu, düşünen bir fırça”yla boyuyor. Tualleri ise mimarlık...
Bill & Melinda Gates Vakfı’nın partnerleri arasında bulunduğu, “aktivist tasarım laboratuvarı” olarak tanımlanan Amplifier adlı kuruluş, aşıların “güvenli ve zorunlu” olduğu mesajını yaymak üzere sanatçıları afiş tasarlamaya çağırıyor...
Bu çalışma, başlangıçta kültür ve sanat dergisi olarak yolculuğuna başlamış, zaman içinde önce bir galeri, ardından tiyatro ve başkaca farklı sanat etkinliklerine zemin olan Der Sturm hareketini konu almaktadır.
Avrupa için toplumsal çalkalanışların dinmek bilmediği bir dönemi ifade eden 19. yüzyıl, yeni düşünme biçimlerinin evrimine de sahne oluyordu. Bu süreç, tarih sahnesine çıkan yeni sınıfların hegemonya savaşında yeni düşünsel tohumları da barındırıyordu. Gerçekten de o dönem için herhangi bir olgu yoktu ki sınıfsal devinimlerden bağımsız düşünülebilsin.
Krallığın ikinci büyük şehri olan Münih aynı zamanda en liberal kentti ve sanatsal bohemi Berlin burjuvazisinin ciddiyetinden alabildiğine uzaktı. Nispeten sınırlı bir mekânda, Paris’tekine benzer biçimde muazzam bir yazar, şair ve ressam yoğunlaşması mevcuttu.
Unbuilt derken, fiilî gerçeklikten uzak, korunaklı bir yuvaya doğru gerçekleştirilen bir kaçış projesinden söz etmiyoruz; aksine tamamıyla şiirsel bir mekanizmaya, tekinsiz bir arzu projesine dönüşen bir ‘ihlal’ makinesinden bahsediyoruz.
Türkiye’de 1900-1950 dönemine ait sanat tarihinin kökleşmiş, kurumsallaşmış bir ana anlatısı var. Cumhuriyetin kuruluş aşamalarındaki sanatın, kronolojisini tanımlayan bir omurgası var. Sanatta gerek Batılılaşmanın gerekse ulusallaşma ve modernleşmenin dönemlerini bu anlatı belirliyor.
İşçi lokalleri yeni bir çağın ve yeni bir yaşam biçiminin sembolleriydiler. Biçimsel çözümleri büyük ölçüde işlevlerine göre belirlenen konut veya altyapı projelerinden farklı olarak, lokal binaları fiilen yeni form arayışlarının ürünüydü: Geçmişten kopma ve ileri doğru büyük bir atılım yapma gayesiyle tasarlanmışlardı.
Unbuilt derken, fiilî gerçeklikten uzak, korunaklı bir yuvaya doğru gerçekleştirilen bir kaçış projesinden söz etmiyoruz; aksine tamamıyla şiirsel bir mekanizmaya, tekinsiz bir arzu projesine dönüşen bir ‘ihlal’ makinesinden bahsediyoruz. 