André Breton 1938’de gerçekleştirdiği Meksika ziyareti sırasında Lev Troçki’yle tanıştı. Uluslararası alandaki vahim durum, sürrealistleri her tür devrimci dönüşümün asli temeli olarak gördükleri ahlaki tavırdan ödün vermeden devrimci bir duruş sergilemenin yollarını aramaya sevk etti. Bu, benzer bir tutum içindeki diğer topluluklarla daha geniş tabanlı bir işbirliğini gerektiriyordu. Troçki’yle sohbetleri sırasında Breton’un kafasını meşgul eden ve nihayetinde ikisini Bağımsız ve Devrimci Bir Sanat İçin adlı manifestoyu ortaklaşa kaleme almaya sevk eden de bu meseleydi. Bunun sonucunda Uluslararası Bağımsız Devrimci Sanat Federasyonu (FIARI - Fédération internationale de l’art révolutionnaire indépendant) kuruldu: Her an patlak verebilecek savaşın yolu dört koldan özgürlüğe yönelen tehditlerle döşenirken devrimci bir platform sürdürmeye uğraşan devrimci entelektüellerin örgütü. Breton Meksika’dayken Paris’teki sürrealistler de benzer bir strateji güdüyorlardı ve belki de hiç yayınlanmayan,[1] ama sürrealistlerin ve sempatizanlarının yöneldiği yolu göstermesi bakımından değerli olan, aşağıdaki bildiriyi kaleme aldılar.
Aşağıda imzası bulunan sanatçılar, yazarlar ve entelektüeller halihazırdaki durumun – içerdeki kadar dışardakinin de– onları, gözleri önünde cereyan eden olaylara karşı aldıkları tavrın sebeplerini açıklamaya mecbur ettiğini düşünmektedirler.
Birincil düşmanımız kendi burjuvazimizdir; yoksa ‘demokrasi seferi’ bahanesiyle bizi karşılarına dikmeye niyetlendikleri, faşizmin kurbanı işçilerden oluşan silahlanmış yabancılar değil. Defansif bir tepki olarak takdim edildiğinde dahi, emperyalist bir savaşı maskeleyen bu tür bir seferberliğe karşı çıkıyoruz. Böyle bir seferberlik, işçi sınıfı için bir gerilemeyi ima eder; özgürleşme çabalarını sönümlendirerek onu ölüme sürükler. Proletarya açısından tarif edilmemiş hiçbir sorunu tanımıyoruz.
Proletaryanın kazanımlarını tehlikeye sokacak herhangi bir çözümü reddediyoruz. Sansürün kısırlaştırıcı terbiyesinin insan kültürü açısından taşıdığı tehlikelerin tamamıyla bilincinde olarak, ikna veya baskı yoluyla bize dayatılmaya çalışılacak körlüğü ya da suskunluğu peşinen reddediyoruz. Hiçbir kitle inancına boyun eğmemeye, zihinsel melekelerin kullanımı ve ifadesinde hiçbir sınır tanımamaya kararlıyız.
Sınıf mücadelesi ilkesine ve savaş zamanlarında devrimci bozgunculuk taktiğine olan sarsılmaz bağlılığımızı yineliyoruz.
Fransız faşizmine ve 1936’da Haziran grevlerine, ardından da Temmuz’daki İspanya Devrimine ihanet ettiğinden beri bu savaşın onurunu üstlenmek için faşizmle yarışan Halk Cephesine karşı, sınıf mücadelesi ve proleter enternasyonalizmle özdeşleşen tüm işçi örgütlerinin, kendi ülkelerinde faşizmin kökünü kazımak ve kitlelerin muzaffer devrimci eylemleri yoluyla savaş tehlikesini ortadan kaldırmak amacıyla bir Devrimci Sendika kurmalarını diliyoruz.
Jacques Brunius Léo Malet Benjamin Péret Yves Tanguy
Adolphe Acker, Jean Aurenche Asseo, Paul Bénichou, Roger Blin, Jacques Brunius, André Chenot, Espinoza, Paul Grimault, Georges Hugnet, Maurice Heine, Maurice Henry, Marcel Jean, Claude Legentil, Jean Lévy, Léo Malet, Henri Pastoureau, Benjamin Péret, Robert Petitgand, Robert Rius, Gui Rosey, Yves Tanguy.
1938
[1] José Pierre’ye göre (Tracts surréalistes, cilt 1, s. 526), bu metin Jacques Brunius’un belgeleri arasında bulunmuştur.