Kükrer gibi yazar da var, havlar gibi yazar da.
Bütün çağlarda yazarın soylusu ezilenden yana, soysuzu ezenden yana ola gelmiştir.
Halk kendi yazarını buldukça uyanır, bulmadıkça uyur.
Yazar var geceyi ağartır, yazar var gündüzü karartır.
Karısını, kızını satan mutsuzun suçu, kalemini satan yazarın suçu yanında devede kulaktır.
Yazarın iyisi yazmakla mutlu, kötüsü kazanmakla mutlu.
Yazdığına yüreğini koymayan yazar kandırsa da doyurmaz, seslense de uyarmaz.
Okumazların okurlardan daha çok olduğu ülkelerde gerçek yazar ya hapiste olur, ya gurbette, ya da başı dertte.
Yazar insanoğlunu zincirinden kurtarmasını da, zincire vurmasını da demirciden çok daha iyi bilir.
Gerçek yazar yazılanı bozandır.
Sabahattin Eyüboğlu, “Yazar Üzerine”, Sanat Üzerine Denemeler ve Eleştiriler, haz. Azra Erhat (Cem Yayınevi, 1997) s. 417. Kitabın birinci basımında “Yazarın ölümünden sonra yazı masasında bulunmuştur” ifadesi vardır.