Başka birçoklarınınki gibi, Britanyalı sanatçı Lucy Skaer’in eserlerini de kendisi değil, son zamanlarda kullanılan tabirle, ‘sanat teknisyenleri’ imal ediyor. Skaer’in Sticks & Stones başlıklı projesi, bir yandan sanat eserinin oluşumunda katkıları göz ardı edilen ‘ustaların’ payını teslim ediyor, bir yandan da sanatçının fikri ve el emeği tartışmalarını yeniden gündeme getiriyor. Yaratıcılık sanatçının fikrinden mi ibaret? O fikrin hayata geçirilmesi sırasında yaşanan sürecin hatırı sayılır bir değeri yok mu? Adı anılmayan, varlıkları bile bilinmeyen ‘sanat teknisyenlerinin’ bir sanat eserinin geliştirilmesine yaratıcı katkıları hiç mi olmuyor?
Lucy Skaer, Sticks & Stones (2015-2018).
Sticks & Stones beş heykelden oluşan bir seri. İlki kalın, kabaca yontulmuş iki maun kalasa Skaer’in atölyesinde kenarda köşede kalmış birtakım nesnelerin kakılmasıyla oluşmuş: heykelin küçük ölçekli maketi, başka heykellerden arta kalmış parçalar, bir çini kırığı, bozuk para, litografi üretiminde kullanılan bir ufak taş. Skaer heykelini bir ‘sanat teknisyenine’ verip farklı bir malzemeden kopyasını yaptırıyor. Sonra kopyayı başka birisine iletip başka bir malzemeden kopyanın kopyasını ürettiriyor. Sanatçı her biri başka birisinin elinden çıkma, birbirinden türeyen seramik, mermer, alüminyum, cilalı ahşaptan yapılmış kopyaları birlikte sergiliyor. Böylece eserlerin üretimini, malzemelerini, zanaatı, detaylarda oluşan farklılıkları öne çıkarıyor. Skaer’in kendi sözleriyle, “Bu bir kopyalar zinciri ve her kopya benden başka birisi tarafından, bir önceki kopyadan kopyalanarak üretildi [...] Benim onlara sağladığım bir şeyle teknisyenler kendi heykellerini yaptılar. Aslında bu eser, sanat teknisyenlerinin yorumlarındaki yaratıcılığın teslim edilmesi”.[1] [NAA]
Maun ‘prototip’.
Seramik ‘kopya’.
Mermer ‘kopya’.
Alüminyum ‘kopya’.