Hindistan’ın 1947’de bağımsızlığını ilan edip Nehru önderliğinde seküler bir ulus inşası sürecine girmesinden sonra, Bombay’da (bugünkü Mumbai) biraraya gelen bir grup sanatçı, Hint modernizminin tohumlarını attı. “İlerici Sanatçılar Grubu” adı altında toplanan ressamlar, hem İngiliz yönetimi altında gözde olan akademik realizmi, hem de 20. yüzyıl başında faal olan Bengal Sanat Okulu’nun milliyetçiliğini bertaraf edecek yeni bir dil yaratma peşindeydi. Bu amaçla, sömürge öncesi döneme ait eski sanat formlarını yeniden canlandırırken, Batı modernizminin ustalarından faydalanmaktan da geri durmadılar. Batı modernizminin Afrika’dan Japonya’ya kadar pek çok farklı coğrafyanın sanatından ciddi şekilde beslenmiş ve esinlenmiş olması gibi, Hint İlericileri de Batılı ustaların eserlerine göndermeler yapmaktan, onlardan esinlenmekten çekinmediler. Modern Hint sanatını, küçümseyici bir tutumla "Batı türevi" veya "melez" bir sanat olarak tanımlayanlara cevaben, Batı modernizminin de aynı ölçüde "melez" olduğunu hatırlattılar.[1]
İlerici Sanatçılar Grubu sergisi, 1949
F.N. Souza, “Kodaman ile Berduş”, 1956
F.N. Souza, “Mithuna” (Âşıklar), 1949
M. F. Husain, "Yatra", 1955.
Kirshen Khanna, “Gandhi’nin Ölüm Haberi”, 1948
V. S. Gaitonde, “İsimsiz”, 1962
S. H. Raza, “Satpura”, 1984
Akbar Padamsee, “Âşıklar”, 1952
K. H. Ara, “İsmsiz”, 1950 civarı