Dik duran, kendine güvenli, güç ve güzellik timsali çıplak erkek bedeni, antik Yunan döneminden başlayarak heykel sanatının konusu olmuştu. MÖ 450 civarında Polykletios ideal insan figürünün betimlenmesi için ‘ölçüler’i ortaya koymak üzere “Kanon” başlıklı bir eser yazdı ve yazdıklarını örneklemek için de Mızrak Taşıyıcı diye bilinen ünlü bronz heykeli yaptı. Ne “Kanon” ne de Mızrak Taşıyıcı geriye kaldı ama Polykleitos çağdaşlarının eseri üzerine süren tartışmaları ve heykelinin kopyaları sayesinde son derece etkili oldu. Hıristiyanlığın yayılmasıyla birlikte çıplak erkek temsilleri ortadan kayboldu; ta ki Rönesans döneminde resimde ve heykelde yeniden belirene kadar. Albrecht Dürer çıplak otoportresini yapan ilk ressamdı, ve onun çıplakları geçmişin iri yapılı, kaslı savaşçılarından farklı, daha gerçekçiydi: 19. yüzyıl başında Ingres’in, 20. yüzyıl başında Schiele’nin çıplakları gibi idealden uzak, yaşlı, zayıf, kırılgan, yumuşak hatlı, hatta sarkık tenli. Napolyon Fransa’sında heroik klasik gelenek yeniden canlandırıldı, Canova Napolyon’un Roma tanrısı Mars olarak devasa bir çıplak heykelini yaptı. Nazi döneminde Alman ırkının üstünlüğünü temsil etmek üzere yapılan güçlü kuvvetli çıplak erkek heykelleri türünün en abartılı örnekleriydi. [NAA]
Anavysos Kouros, MÖ 530; Polykleitos, Mızraklı Adam (Doryphoros), MÖ 450-440’a tarihlenen ve kaybolan bronz orijinalin Roma dönemi mermer kopyası ve Michelangelo, David, 1504.
Albrecht Dürer, Otoportre, 1509 civarı; Jean Auguste Dominique Ingres, Académie d’homme, 1801 ve Egon Schiele, Eli Havada Ayakta Çıplak, 1910.
Antonio Canova, Barışcıl Mars Kisvesinde Napolyon, 1806; Josef Thorak, Yoldaşlık, 1937 ve Arno Breker, Hazır Duruş, 1939.