Güzel Sanatlar Akademisi, 1936-37
Bu tez, geleneksel sanat tarihi yaklaşımının epistemik sınırlarını aşan erken Cumhuriyet dönemi sanat oluşumlarını, sanatın kavramsallaştırılması doğrultusunda inceler ve bu sınırları oluşturan farklı karşılaşmaları ortaya çıkarır. Çalışmanın odağını İstanbul’daki Güzel Sanatlar Akademisi ve Ankara’daki Gazi Eğitim Enstitüsü Resim-İş Bölümü oluşturur. O dönemde var olan sanat uygulamaları yalnızca bu iki okulla sınırlı olmamakla birlikte bu okullar profesyonel sanat eğitiminin kurumsallaştığı ve dönemin bir çok sanatçısının yetiştiği ilk kuruluşlardır. Okullar, Cumhuriyet’in ilanının akabinde, sanat eğitimlerinin kurumsallaşması sürecinde 1925-34 yılları arasında önemli değişimler geçirir. O dönem, sanat faaliyetlerinin maddi ve mekânsal koşullarının yeniden oluşturulduğu ve somut dönüşümlerin yaşandığı bir süreçtir.
Bugüne kadar yapılmış akademik çalışmalar, Güzel Sanatlar Akademisi ve Resim-İş Bölümü mensuplarını ve eserlerini geleneksel sanat tarihi anlayışıyla ele almıştır. Bu çalışma da, toplumsal tarih, yerellikler-arası yaklaşımlar ve aktör-ağ teorisi üzerinde durarak, bu bağlamda tamamlayıcı kavramlar öne sürer. Araştırma, Güzel Sanatlar Akademisi ve Resim-İş Bölümü’nü şekillendiren belirli maddi, mekânsal koşulları ve aktörleri inceler. Sanat yapmak yalnızca eser vermek anlamına gelmez; aynı zamanda ortaya çıkan ürünün sanat olarak kavramsallaştırılmasını da içerir. Bu faaliyetler süresince soyut düşünceler, madde ve mekânla karşı karşıya gelir. Sanat çalışmalarını bu kavramsal ve ampirik koşullar ile üretim koşullarının birlikteliği ve sanatın üretimi sırasında ortaya çıkan epistemik araçlar sağlamıştır.[1]
Yazar: Martina Becker
Danışman: Doç. Dr. Elvan Altan Ergut
Yer Bilgisi: Orta Doğu Teknik Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü / Mimarlık Tarihi Anabilim Dalı
Türü: Doktora
Yılı: 2013
[1] Bu metin, tezin Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi’nde yayınlanan özetinden derlenmiştir.