"Düzene dönüş", Birinci Dünya Savaşı sırasında Alman işgali altındaki Fransa'da etkili olan milliyetçi kültürel rejimi tanımlar. Savaş öncesinin modernizminin Almanlar tarafından Fransız sanatını yok etmek için geliştirildiğini iddia ederek, kübizmi, sembolizmi, fütürizmi ve diğer estetik arayışları düşmanlaştırır; romantizme saldırır. Klasizmi, Greko-Romen sanatını savunur; Platon'un ve Pisagor'un sayılara, orantılara, geometriye, düzene, inşaya dayalı estetiğini kutsar. Fransız sanatının Ingres, Poussin, David gibi millî kültlerini dayatır. Aynı zamanda savaş döneminin otoriter, gerici siyasetini de yansıtan "düzene dönüş" estetiği, hemen hemen Fransa'daki bütün sanatçılar üzerinde etkili olmuş, sanatlarını bu millî-resmî estetiğe göre 'düzeltmeye', restore etmeye zorlamıştır. Aynı sanatçıların savaş öncesi ve savaş sonrası eserlerinden seçilmiş olan aşağıdaki örnekler "düzene dönüş"ün etkisini sergiliyor. [AA]
Pablo Picasso, solda, "Ma Jolie" (Güzelim), 1914 ve sağda "Olga’nın Portresi", 1917.
Pablo Picasso, solda, "Palyaço", 1915 ve sağda "Palyaço", 1917.
Robert Delaunay, solda, "Ağaçlar ve Eyfel Kulesi", 1910 ve sağda, "Eyfel Kulesi", 1928.
Giorgio de Chirico, solda, "Hektor ve Andromake", 1912 ve sağda, "Orestes ve Elektra", 1928.
Henri Matisse, solda, "Müzik Dersi", 1916 ve sağda, "Müzik Dersi", 1917.