Müzisyen ve film yapımcısı Jean-Pierre Mirouze (?-2017), 1950’lerde Fransa’da biraraya gelen ve “Nice Ekolü” (L’école de Nice) diye anılan avangard sanatçı grubunun bir mensubu. Claude Pascal, Arman, Ben, Claude Gilli, Yves Klein gibi sanatçıların yer aldığı Nice Ekolü, sonraki yıllarda ortaya çıkan yeni gerçekçilik (Nouveau Réalisme) de dahil birçok avangard akımın çekirdeğini oluşturuyordu. Yves Klein 1960’ta ekol hakkında şöyle diyordu: “Bence Avrupa’da [sanat alanında] son on yıldır olup biten her şeyin kaynağında Nice Ekolü var.” Aşağıda, Mirouze’un 1970'lerde yaptığı ve yıllar sonra çöpte bulunan film müziği kayıtlarını yayınlayan plak şirketinin tanıtımını sunuyoruz. Metnin altında, bu albümde bulunan “Ulla et Georgie” adlı parçanın kaydı yer alıyor.[1]
Sol: Mirouze’un, Le mariage collectif (yön. Hervé Lamarre, 1971) filmi için yaptığı müzik kayıtlarından iki parçanın 45’lik olarak yayınlandığı albümün kapağı, AZ plak şirketi, 1970’ler. Sağ: Kayıtların tamamının olduğu albümün kapağı, Born Bad Records, 2010.
Modern dünyamızda her şeyin sonu ya çöplüktür ya müze. Zaman zaman kimi nesnelerin çöplükten çıkıp müzeye girdiği de olur. Elinizdeki plak da bu nesnelerden bir tanesi. Daha önce bir 45’likte yayınlanmış iki parça haricinde bu plaktaki tüm eserler çöplükte kalmaya mahkûmdu. 1971’de, plak şirketlerinin dikkatini çekmek için çok sınırlı sayıda asetat kopya hazırlanmıştı. Bu kopyalardan biri mucize eseri Temmuz 2010’da Paris’te (quai d'Issy) bir çöplükte bulundu.
Jean-Pierre Mirouze, 1960’ların ortalarında Jean-Christophe Averty'nin o dönem büyük rağbet gören Dim Dam Dom adlı “pop” programında çalışıyordu. Programın müziklerinden sorumluydu. 1971’de, İsviçre’de çektiği Le mariage collectif filmini yeni bitiren Hervé Lamarre, filmin müzikleri için Dim Dam Dom ekibiyle çalışmaya karar verdi. Açık ilişkiyi ve cinsel özgürlüğü savunma iddiasındaki bu film, aslında Beat kuşağı çağrışımlarıyla hippie idealizmini ve hafif çıplaklığı, doğrusu hiç de ilgi çekici olmayan bir filmde birleştiren fazla şişirilmiş ikinci sınıf bir işti. Jean-Pierre Mirouze’un, Dim Dam Dom’daki varlığı sayesinde projeye son moda bir dokunuş katacağı düşünülmüştü.
Nihayetinde ticari bir iş olan bu proje için kaynak bulmaya çalışan Mirouze, Paris’te film müziğine odaklanan Bagatelle stüdyosuyla görüşmeye gitti ve “Together” şarkısının melodisini çaldı. Şirket yetkilileri daha ilk notaları duyar duymaz filmin müzik kayıtlarını finanse etme kararı aldı. Seçmeler yapıldı ve tanıtım şarkısını seslendirmek için Barry Green seçildi. İlerde “Sexopolis” parçasının yakalayacağı başarıda büyük payı olan orgcu Jean-Pierre Sabar’ın da aralarında olduğu üst düzey bir grup müzisyen bir haftada kaydı tamamladı. Toplam dokuz parça kaydedildi. Sonra Bagatelle albumü yayınlayacak bir plak şirketi aramaya başladı. Şirketlerin ilgisini çekmek için birkaç asetat baskı yapıldı. Elinizdeki albümde yer alan parçalar, Temmuz 2010’da bir çöp kutusunda bulunan o asetat kopyalardan geliyor.
Film gişede başarısız oldu ve Bagatelle müzik kayıtlarını yayınlayacak şirket bulmakta zorlandı. Sonunda Fransız AZ şirketi, A yüzünde filmin “hit” parçası olarak lanse edilen “Together” şarkısı ile B yüzünde enstrümantal “Sexopolis” parçasının bulunduğu bir 45’lik çıkarmayı kabul etti. 45’lik tabii ki hiç satmadı. 2000’lerin başında, ironik biçimde “Sexopolis” parçası sayesinde yeniden keşfedildi ve tüm dünyada film müziği koleksiyonerlerinin en çok aradığı plak oldu.
Kaynak: https://www.forcedexposure.com