Rudolf Belling, Heykel 23, 1923 Organik Form, 1921
Berlin’de bulunan Nationalgalerie, klasik modernizmin en önemli heykeltıraşlarından Rudolf Belling’in (1886-1972) eserlerine adanmış bir sergi açıyor. “Rudolf Belling: Sculptures and Architectures” başlığını taşıyan sergi, soyut heykelin öncülerinden biri olan Belling’in, 20. yüzyıl avangardları açısından önemini ortaya koyuyor. Sergide yer alan eserler (1910 ile 1970 yılları arasında üretilmiş yaklaşık 80 heykel, çizim, fotoğraf ve figür) sanatçının çokyönlülüğüne delalet ediyor.
Ekspresyonizmden yeni nesnelliğe, fütürizmden konstrüktivizme, soyutlamadan natüralizme uzanan geniş bir stil dağarına sahip olan Belling, aynı zamanda türler arasındaki yerleşik ayrımları da ihlal ediyordu: Sahne ve kostüm tasarımcısı olarak çalıştı; portreler yaptı; mimari heykellerin yanı sıra reklam amaçlı heykeller yaptı; mimarlarla işbirliği içinde enteryörler tasarladı, çeşmeler ve anıtlar yaptı; ütopik tasarımlara imza attı. Vitrinler için yaptığı heykeller, cansız mankenlerin önde gelen örnekleri arasında sayılır.
“Organik yasalara göre form için gerekli olduğunu düşündüğüm her tür unsuru, ister figüratif olsun ister soyut, sanatıma alırım” diyen Belling için tür-tanımazlık bilinçli bir tercihti. Sergi, kendini heykel alanıyla kısıtlamayan sanatçının çok farklı yönlerine ışık tutuyor.
1937’den 1966’ya kadar İstanbul’da yaşayan Belling, 1952 yılına kadar Güzel Sanatlar Akademisi Heykel Şubesi Şefi olarak çalıştıktan sonra Almanya’ya dönünceye kadar İstanbul Teknik Üniversitesi’nde dersler verdi. Bkz. Rudolf Belling İstanbul’dayken...
Kaynak: Rudolf Belling: Sculptures and Architectures